- nie na razie nie muszę coś załatwić, ale jeszcze dziś ją odwiedzę - odpowiedział Train następnie dodał - przepraszam, ale teraz idę do swojego pokoju - i tak zrobił udał się na górę do swojego pokoju [zt]

Po zejściu do salonu Train podszedł tylko do pokoju w, który należał do jego narzeczonej Utau. Uchylił drzwi spoglądają w głąb pokoju, gdy odwracał się plecami do pokoju poleciała mu łza jak, by serce płakało, lecz nie przeciągał tego dłużej ruszył ku drzwi wyjściowych i wyszedł. [zt]

Utau szybko zdjęła buty, nie zwróciła uwagi, że Train zapytał się ja co takiego chciała mu powiedzieć, musiała coś sprawdzić, musiała uspokoić się, wtedy powie wszystko Train'owi na spokojnie,podbiegła do pokoju Iku i otworzyła drzwi, weszła na chwilę i porozglądała się,
" wszystko na swoim miejscu, czyżby nie byli wcale w domu po szpitalu?", wybiegła z jej pokoju i poleciała do pokoju Ikuto, miała łzy w oczach, otworzyła drzwi i zastała to samo co u Iku,
" Jednak zostawili wszystko i odlecieli", stała przez chwilę w pokoju Ikuto, łzy leciały jej po policzku, przetarła szybko oczy i wyszła z pokoju, do salonu, gdzie na sofie siedział już Train, podeszła do sofy, nie mówiąc na razie nic.

Ostatnio edytowany przez Utau (2012-10-25 22:40:09)

Utau dłużej nie umiała ukryć faktu, że rodzeństwo jej wyjechało i zostawiło ją na pastwę losy, gdy czuła ciepło ciała Traina i jego bicie serca, uspokoiła się, wiedziała, że teraz chłopak nie odpuści jej i wymusi to na niej by powiedziała mu, więc na razie odpowiedziała tylko to - Ikuto i Iku wyjechali do Paryża -

Ostatnio edytowany przez Utau (2012-10-25 22:52:01)

Przez chwile na twarzy Utau pojawił się lekki uśmiech, lecz jednak nadal chciała płakać,wtuliła się jeszcze mocnej do chłopaka, tłumacząc mu wszystko na spokojnie, że do Iku zadzwonił telefon, to, ze musieli ją sama zostawić tak nagle, bo babcia chciała z nimi porozmawiać i poprosiła ich o przyjazd, a gdy powiedziała mu, dlaczego biegała tak po pokojach, nie wytrzymała, znów łzy napełniły jej oczy, na koniec powiedziała - Przepraszam,że nie powiedziałam ci tego wcześniej,ale nie potrafiłam, tego sama znieść, pękło we mnie, jak zobaczyłam puste pokoje, bez nich, ze nawet nie zabrali żadnych rzeczy ze sobą i po prostu tak polecieli -

- Może i masz rację, ale jednaki tak mam do niż wielki żal, że od tak mnie zostawili samą, choć mogli polecieć dopiero jutro, no, ale dobrze, przestanę się tym zamartwiać, wiem jak nie lubisz, gdy płaczę, mam ciebie i to się liczy najbardziej - gdy skończyła, po chwili poczuła jak chłopak, znienacka bierze ją na ręce, ze zdziwieniem zapytała - A ty co robisz ? Po co wziąłeś mnie na ręce ? - Utau uśmiechnęła się lekko, zawsze potrafił mimo wszystkiego, jakoś ją pocieszyć by się rozchmurzyła.

- Hmm,żeby zanieść swoją narzeczoną do łóżeczka byśmy mogli grzecznie zasnąć w nim - odpowiedziała Utau, gdy Train już kierował się w stronę schodów, które prowadzą na piętro do pokoju chłopaka,